نمی دونم چرا قسمت میکنم روزهای خوب زندگیمو

چرا تو اول قصه همه دوستم دارن

وسط قصه میشه سر به سرم میذارن

تا می خواد قصه تموم بشه همه تنهام میذارن

می تونم مثل همه دورنگ باشم دل نبازم

می تونم مثل همه یک عشق بادی بسازم تا با یک نیش و زبون

بترکه و خراب بشه تا بیان جمعش کنن حباب دل سراب بشه

می تونم بازی کنم با عشق و احساس کسی

می تونم درست کنم ترس و دلواپسی

می تونم دروغ بگم تا خودمو شیرین کنم

می تونم پشت دل ها غایم بشم کمین کنم

ولی با این همه حرفها

باز مثل اونام یه دروغگو میشمو همیشه ورد زبونام

یه نفر پیدا بشه که بهم بگه

با چه تیری اونی که دوستش دارم شکار کنم

من باید از چی بفهمم چه کسی دوستم داره

                        تو دنیا اصلا عشق واقعی وجود داره؟